اسطو خودوس

گياهي است داراي پرزهاي باريك و سرخرنگ كه به پرز خوشه جو شبيه است و برگ هايش از برگ جو درازتر است و چوب هايش خاكي رنگ و همچون اَفتيمون بي گل است . تركيبش از گوهر خاكي سرد و آتشين لطيف است. مزه اش تند است و به تلخي ميزند.

مزاج:

در درجه اول گرم و در درجه دوم خشك است.

خاصيت درماني:

به وسيله تلخي كه در آن است گُدازنده و لطافت بخش است، تناول آن بند آمدگي ها را باز مي كند،مي زدايد، و اندك قبوضيتي دارد كه بدن و درون را توان دهد و عفونت را جلوگيري مي نمايد.

مفاصل:

آب پز آن دردهاي پي و دنده ها را تسكين مي دهد، شربت آن در مداواي بيماري هاي سرد عصب بهترين دارو است . پس لازم است كساني كه ضعف اعصاب دارند ي ا از سرما به بيماري . عصب دچارند بر اين دارو مداوم كنند.

اندامان سر:

در درمان ماليخوليا و صرع سودمند است.

اندامان غذا:

براي صفرايي مزاجان خوب نيست چون دچار قَي مي شوند. اين دارو تشنگي آور است.

اندامان دفعي:

مجاري بول را استحكام مي بخشد . بلغم و سودا را بيرو ن مي راند كه اين خاصيت ها را جالينوس ذكر ننموده است . نسخه آن عبارت از دوازده كشوت اُسطوخودوس، مخلوط با شراب صاف يا سكنجبين و اندكي نمك است.

منبع : قانون- کتاب دوم -حرف الف